Στην συζήτησή μας ο γεωπολιτικός αναλυτής εξετάζει τις προεκτάσεις της περιοδείας του Αμερικανού Προέδρου στην Μέση Ανατολή, των συμφωνίων που έκλεισε και της διαφαινόμενης πολιτικής που προωθούν οι ΗΠΑ ερχόμενες σε διπλωματική αντιπαράθεση ακόμα και με στενούς συμμάχους τους, όπως το Ισραήλ.
Εστιάζει στις συμφωνίες-μαμούθ που υπεγράφησαν με τις μοναρχίες του Κόλπου, στους τομείς της ενέργειας, των εξοπλισμών και της τεχνολογίας. Επισημαίνει ότι η Ουάσινγκτον επιδιώκει να οικοδομήσει μια νέα περιφερειακή ισορροπία ασφαλείας, βασισμένη στη σταθερότητα, την οικονομική διασύνδεση και την ενίσχυση των «Συμφωνιών του Αβραάμ».
Ωστόσο, αυτή η πολιτική φέρνει τις ΗΠΑ σε εμφανή απόκλιση με το Ισραήλ, το οποίο φαίνεται να προτάσσει διαφορετικές προτεραιότητες, επικεντρωμένο σε στρατιωτικές λύσεις έναντι της Χαμάς, της Τουρκίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Η διπλωματική αντιπαράθεση Ουάσινγκτον–Τελ Αβίβ αναδεικνύει ρηγμάτωση στον πυρήνα του αμερικανικού στρατηγικού σχεδιασμού στην περιοχή και τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ηγηθούν ενός νέου γεωπολιτικού πλαισίου χωρίς απόλυτη σύμπλευση με τους παραδοσιακούς συμμάχους τους.
Επίσης ο συνομιλητής μας επισημαίνει τις συνέπειες και τις γεωπολιτκές καραμπόλες στις οποίες μπορεί να οδηγήσει η ανεξαρτησία του Βελουχιστάν (Μπαλουχιστάν) κίνηση για την οποία διακήρυξαν επισήμως οι Βελούχοι ζητώντας και την συνδρομή της Ινδίας.
Σημειώνεται ότι το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Βαλουχιστάν συνιστά μία από τις πιο εύφλεκτες γεωπολιτικές προκλήσεις της Νοτιοδυτικής Ασίας, με άμεσες συνέπειες για το Πακιστάν, το Ιράν, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Η περιοχή του Βαλουχιστάν, πλούσια σε φυσικούς πόρους και στρατηγικά τοποθετημένη, εκτείνεται σε τρεις χώρες και φιλοξενεί έναν πληθυσμό με ισχυρή εθνοτική συνείδηση και μακρά ιστορία αντίστασης.
Από το 1948 έως σήμερα, στο πακιστανικό Βαλουχιστάν μαίνονται εξεγέρσεις για αυτοδιάθεση, ενώ το Ιράν καταστέλλει αντίστοιχες κινήσεις στο δικό του έδαφος.
Η Κίνα έχει επενδύσει βαριά στην περιοχή μέσω του λιμένα του Γκουαντάρ, βασικού κρίκου στον CPEC, καθιστώντας την ευστάθεια του Βαλουχιστάν στρατηγικής σημασίας για το Πεκίνο. Τυχόν ανεξαρτησία θα έπληττε τα κινεζικά συμφέροντα, θα αποσταθεροποιούσε το Πακιστάν –πυρηνική δύναμη– και θα άνοιγε τον δρόμο για ευρύτερες αποσχιστικές τάσεις στην Ασία.
Παρά το ότι η ανεξαρτησία δεν φαντάζει ρεαλιστική άμεσα, η επιμονή των κινημάτων, η καταστολή και η διεθνής ανάμιξη συντηρούν ένα εκρηκτικό μείγμα που διατηρεί το Βαλουχιστάν στο επίκεντρο γεωστρατηγικών υπολογισμών.
Εστιάζει στις συμφωνίες-μαμούθ που υπεγράφησαν με τις μοναρχίες του Κόλπου, στους τομείς της ενέργειας, των εξοπλισμών και της τεχνολογίας. Επισημαίνει ότι η Ουάσινγκτον επιδιώκει να οικοδομήσει μια νέα περιφερειακή ισορροπία ασφαλείας, βασισμένη στη σταθερότητα, την οικονομική διασύνδεση και την ενίσχυση των «Συμφωνιών του Αβραάμ».
Ωστόσο, αυτή η πολιτική φέρνει τις ΗΠΑ σε εμφανή απόκλιση με το Ισραήλ, το οποίο φαίνεται να προτάσσει διαφορετικές προτεραιότητες, επικεντρωμένο σε στρατιωτικές λύσεις έναντι της Χαμάς, της Τουρκίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Η διπλωματική αντιπαράθεση Ουάσινγκτον–Τελ Αβίβ αναδεικνύει ρηγμάτωση στον πυρήνα του αμερικανικού στρατηγικού σχεδιασμού στην περιοχή και τις προσπάθειες των ΗΠΑ να ηγηθούν ενός νέου γεωπολιτικού πλαισίου χωρίς απόλυτη σύμπλευση με τους παραδοσιακούς συμμάχους τους.
Επίσης ο συνομιλητής μας επισημαίνει τις συνέπειες και τις γεωπολιτκές καραμπόλες στις οποίες μπορεί να οδηγήσει η ανεξαρτησία του Βελουχιστάν (Μπαλουχιστάν) κίνηση για την οποία διακήρυξαν επισήμως οι Βελούχοι ζητώντας και την συνδρομή της Ινδίας.
Σημειώνεται ότι το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Βαλουχιστάν συνιστά μία από τις πιο εύφλεκτες γεωπολιτικές προκλήσεις της Νοτιοδυτικής Ασίας, με άμεσες συνέπειες για το Πακιστάν, το Ιράν, την Κίνα και τις ΗΠΑ. Η περιοχή του Βαλουχιστάν, πλούσια σε φυσικούς πόρους και στρατηγικά τοποθετημένη, εκτείνεται σε τρεις χώρες και φιλοξενεί έναν πληθυσμό με ισχυρή εθνοτική συνείδηση και μακρά ιστορία αντίστασης.
Από το 1948 έως σήμερα, στο πακιστανικό Βαλουχιστάν μαίνονται εξεγέρσεις για αυτοδιάθεση, ενώ το Ιράν καταστέλλει αντίστοιχες κινήσεις στο δικό του έδαφος.
Η Κίνα έχει επενδύσει βαριά στην περιοχή μέσω του λιμένα του Γκουαντάρ, βασικού κρίκου στον CPEC, καθιστώντας την ευστάθεια του Βαλουχιστάν στρατηγικής σημασίας για το Πεκίνο. Τυχόν ανεξαρτησία θα έπληττε τα κινεζικά συμφέροντα, θα αποσταθεροποιούσε το Πακιστάν –πυρηνική δύναμη– και θα άνοιγε τον δρόμο για ευρύτερες αποσχιστικές τάσεις στην Ασία.
Παρά το ότι η ανεξαρτησία δεν φαντάζει ρεαλιστική άμεσα, η επιμονή των κινημάτων, η καταστολή και η διεθνής ανάμιξη συντηρούν ένα εκρηκτικό μείγμα που διατηρεί το Βαλουχιστάν στο επίκεντρο γεωστρατηγικών υπολογισμών.
;
