Σημειώνει ότι το αν οι αναταράξεις θα εξελιχθούν σε παγκόσμια οικονομική κρίση θα εξαρτηθεί από την επιλογή που θα κάνουν οι αποδέκτες των δασμών, αν δηλαδή θα πάνε σε διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ ή αν θα προχωρήσουν σε αντίμετρα και εμπορικό πόλεμο.
Κάνει επίσης μία αναδρομή σε ανάλογη περίπτωση, όταν μετά τη χρηματιστηριακή κρίση του 1929, οι βουλευτές Smoot και Hawley προώθησαν έναν προστατευτικό νόμο για την αμερικανική οικονομία, επιβάλλοντας υψηλούς δασμούς σε περισσότερα από 20.000 είδη. Ο Νόμος Smoot-Hawley, που ψηφίστηκε το 1930, αύξησε κατά μέσο όρο τους δασμούς στο 60%, οδηγώντας σε κατακόρυφη μείωση του διεθνούς εμπορίου και σε βαθύτερη ύφεση. Οι εισαγωγές και εξαγωγές των ΗΠΑ κατέρρευσαν, με συνέπεια η διεθνής οικονομική κρίση να επιδεινωθεί.
Η αντίδραση άλλων κρατών υπήρξε άμεση: το Ηνωμένο Βασίλειο εγκατέλειψε τη ρήτρα του χρυσού και περιχαράκωσε την Αυτοκρατορική Προτίμηση, ενώ η Γερμανία επέβαλε ελέγχους συναλλάγματος. Το παγκόσμιο εμπόριο συρρικνώθηκε δραματικά, με τις συναλλαγές να μειώνονται κατά δύο τρίτα ως το 1933.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Βενιζέλου κήρυξε πτώχευση το 1932. Το 1933, οι ΗΠΑ αποδεσμεύτηκαν από τον κανόνα χρυσού, με το δολάριο να υποτιμάται 40%. Παρά τη μεταρρυθμιστική νομοθεσία του Roosevelt το 1934, οι επιπτώσεις ήταν ήδη βαθιές και οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο…