Στην συζήτησή μας ο διεθνολόγος με ειδίκευση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική αναλύει την πολιτική των ΗΠΑ έναντι τεσσάρων αναθεωρητικών δυνάμεων, που τυγχάνουν και παλαιές αυτοκρατορίες: Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Τουρκία.
Όπως σημειώνει ο συνομιλητής μας, η υψηλή στρατηγική των ΗΠΑ στη «μεγάλη σκακιέρα» της Ευρασίας αποσκοπεί στη διάσπαση και αποδυνάμωση του αναθεωρητικού άξονα 3+1 (Κίνα, Ρωσία, Ιράν + Τουρκία), όπως έχει περιγραφεί από αμερικανικά think tanks και αναλυτές.
Οι τέσσερις αυτές δυνάμεις μοιράζονται χαρακτηριστικά όπως ισχυρή αυτοκρατορική κληρονομιά, χερσαία γεωστρατηγική ταυτότητα, αυταρχικά καθεστώτα και αναθεωρητική ρητορική και πρακτική. Παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έχουν διαμορφώσει μια άτυπη αντιηγεμονική συσπείρωση με στόχο την αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας στην Ευρασία.
Η στρατηγική των ΗΠΑ, υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, στοχεύει σε διάσπαση του άξονα μέσω επιλεκτικής διαπραγμάτευσης με κάθε μέλος. Πρώτος στόχος η Ρωσία, με την οποία επιδιώκεται επανεκκίνηση σχέσεων, ώστε να απομακρυνθεί από την Κίνα. Οι διαπραγματεύσεις για Ουκρανία και σφαίρες επιρροής σε Μέση Ανατολή και Αρκτική εντάσσονται σε αυτή τη λογική.
Η Κίνα αντιμετωπίζεται ως ο βασικός συστημικός ανταγωνιστής, με περιορισμό της επιρροής της στο δυτικό ημισφαίριο και ενίσχυση του εμπορικού πολέμου. Στο Ιράν εφαρμόζεται στρατηγική αποδυνάμωσης μέσω κυρώσεων και απομόνωσης, ενώ η Τουρκία παρακάμπτεται προσωρινά λόγω της αμφίσημης στάσης της.
Η Ουάσινγκτον επιδιώκει την αποτροπή της ευρασιατικής ενοποίησης υπό αντιηγεμονικούς όρους, βλέποντας τον αναθεωρητικό άξονα ως τον πιο επικίνδυνο γεωπολιτικό συνασπισμό μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως είχε προβλέψει και ο Μπρζεζίνσκι.
Όπως σημειώνει ο συνομιλητής μας, η υψηλή στρατηγική των ΗΠΑ στη «μεγάλη σκακιέρα» της Ευρασίας αποσκοπεί στη διάσπαση και αποδυνάμωση του αναθεωρητικού άξονα 3+1 (Κίνα, Ρωσία, Ιράν + Τουρκία), όπως έχει περιγραφεί από αμερικανικά think tanks και αναλυτές.
Οι τέσσερις αυτές δυνάμεις μοιράζονται χαρακτηριστικά όπως ισχυρή αυτοκρατορική κληρονομιά, χερσαία γεωστρατηγική ταυτότητα, αυταρχικά καθεστώτα και αναθεωρητική ρητορική και πρακτική. Παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έχουν διαμορφώσει μια άτυπη αντιηγεμονική συσπείρωση με στόχο την αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας στην Ευρασία.
Η στρατηγική των ΗΠΑ, υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, στοχεύει σε διάσπαση του άξονα μέσω επιλεκτικής διαπραγμάτευσης με κάθε μέλος. Πρώτος στόχος η Ρωσία, με την οποία επιδιώκεται επανεκκίνηση σχέσεων, ώστε να απομακρυνθεί από την Κίνα. Οι διαπραγματεύσεις για Ουκρανία και σφαίρες επιρροής σε Μέση Ανατολή και Αρκτική εντάσσονται σε αυτή τη λογική.
Η Κίνα αντιμετωπίζεται ως ο βασικός συστημικός ανταγωνιστής, με περιορισμό της επιρροής της στο δυτικό ημισφαίριο και ενίσχυση του εμπορικού πολέμου. Στο Ιράν εφαρμόζεται στρατηγική αποδυνάμωσης μέσω κυρώσεων και απομόνωσης, ενώ η Τουρκία παρακάμπτεται προσωρινά λόγω της αμφίσημης στάσης της.
Η Ουάσινγκτον επιδιώκει την αποτροπή της ευρασιατικής ενοποίησης υπό αντιηγεμονικούς όρους, βλέποντας τον αναθεωρητικό άξονα ως τον πιο επικίνδυνο γεωπολιτικό συνασπισμό μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όπως είχε προβλέψει και ο Μπρζεζίνσκι.
;
