Οπως αναφέρει ο συνομιλητής μας, η πρόσφατη επιχείρηση «Sindoor» της Ινδίας φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τη γεωπολιτική ευθραυστότητα της ινδικής υποηπείρου. Μετά τη φονική επίθεση στο Παχάλγκαμ, η Ινδία εξαπέλυσε στοχευμένα πλήγματα κατά στρατοπέδων ισλαμιστών στο Πακιστανικό Κασμίρ, επιδιώκοντας μια «μετρημένη και μη κλιμακούμενη» απάντηση.
Το Νέο Δελχί ενημέρωσε εγκαίρως διπλωμάτες και G20 χώρες, επενδύοντας στη διεθνή κατανόηση και την επικοινωνιακή προετοιμασία. Παρόμοιες κινήσεις είχαν σημειωθεί το 2016 και το 2019, δείχνοντας μια συνεπή ινδική στρατηγική αποτροπής χωρίς πλήρη πόλεμο.
Το Πακιστάν διέψευσε ότι επλήγησαν τρομοκρατικοί στόχοι και επανέφερε τα γνωστά αφηγήματα περί «ψευδούς σημαίας». Η κυκλική ανταλλαγή ευθυνών και ρητορικής αναδεικνύει τη στρατηγική στασιμότητα και τη δομική αδυναμία επίλυσης του Κασμίρ.
Παρότι μια συνολική πολεμική σύρραξη θεωρείται απίθανη, η ύπαρξη πυρηνικών σε αμφότερες τις πλευρές καθιστά κάθε εσφαλμένο υπολογισμό δυνητικά καταστροφικό.
Γειτονικά κράτη της SAARC, όπως το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και η Σρι Λάνκα, επηρεάζονται έμμεσα, ενώ για τις ΗΠΑ και τη στρατηγική του Ινδο-Ειρηνικού, μια παρατεταμένη ένταση αποδυναμώνει τον ρόλο της Ινδίας στην αναχαίτιση της Κίνας.
Η επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης Υδάτων θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εναλλακτικό διπλωματικό κανάλι.
Η κρίση είναι σοβαρή αλλά –προς το παρόν– περιορισμένη. Η ευθύνη αποτροπής της κλιμάκωσης βαραίνει όλους.