Στην συζήτησή μας ο διδάσκων στο Τμήμα Τουρκικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Σχολή Εθνικής Ασφαλείας σχολιάζει την ανάγκη προσαρμογής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα νέα δεδομένα και σε πιο διεκδικητική προσέγγιση.
Όπως σημειώνει η παρούσα διεθνής συγκυρία χαρακτηρίζεται από αλλαγές συνόρων και γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Στην Ουκρανία, η συζήτηση περί αναθεώρησης συνόρων ενισχύεται στο πλαίσιο μιας πιθανής ειρηνευτικής συμφωνίας, ενώ χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία διαμορφώνουν στρατηγικές ενόψει της νέας ισορροπίας ισχύος στην Ανατολική Ευρώπη.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ επιδιώκουν την προσάρτηση της Γροιλανδίας λόγω της αυξανόμενης σημασίας της Αρκτικής, ενώ οι πιέσεις προς τον Παναμά και τον Καναδά σχετίζονται με το Δόγμα Μονρόε. Στην Αφρική, η Μ23 και η Ρουάντα προελαύνουν στο Κονγκό, ενώ η Αιθιοπία και η Σομαλία συγκρούονται για τον έλεγχο της Σομαλιλάνδης και της Πουντλάνδης.
Η Τουρκία, ως αναθεωρητικός δρών, προβάλλει ισχύ σε Ιράκ, Λιβύη και Συρία, στηρίζει το Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας και υπονομεύει τη διεθνή θέση της Ελλάδας και της Κύπρου.
Μέσα σε αυτή τη γεωστρατηγική δίνη, τίθεται το ερώτημα ποια θα πρέπει να είναι η ελληνική ατζέντα διεκδικήσεων. Χωρίς αναθεωρητικές βλέψεις, η Ελλάδα μπορεί να απαιτήσει την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, την κατάργηση του casus belli, την απόσυρση του τουρκολιβυκού συμφώνου, την αποζημίωση των εκδιωχθέντων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και την τήρηση της Συνθήκης της Λοζάνης για Ίμβρο, Τένεδο και Λαγούσες.
Όλες αυτές οι διεκδικήσεις βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και συγκροτούν μια στρατηγική που η Ελλάδα οφείλει να προβάλλει σταθερά σε κάθε εξέλιξη της γεωπολιτικής πραγματικότητας.
;
