Στην συζήτησή μας ο διεθνολόγος με ειδίκευση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική αναφέρεται στις ιστορικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ που έσωσαν την Ευρώπη, κυρίως μέσω της καθοριστικής τους εμπλοκής σε πολέμους, όπου έγειραν αποφασιστικά την πλάστιγγα στην έκβασή τους.
Τέσσερις φορές μέσα σε έναν αιώνα, δύο εκ των οποίων σε παγκόσμιους πολέμους, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν ο τελικός ρυθμιστής της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Αυτή τη φορά, όμως, η αμερικανική παρέμβαση δεν αφορά μόνο στρατιωτικούς ή γεωπολιτικούς παράγοντες, αλλά και πολιτισμικά και ιδεολογικά ζητήματα.
Σημειώνει:
” Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1917)
Νίκη ενάντια στον αυταρχισμό και στον δεσποτισμό των κεντρικών αυτοκρατοριών. Ανάδυση νέων εθνών-κρατών στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών του προέδρου Γούντροου Ουίλσον
▪️ Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1941)
Νίκη κατά και των ιδεολογιών του φασισμού και του ναζισμού των «δυνάμεων του άξονα» σε μια διαμάχη που κατέστρεψε ολοσχερώς την Ευρώπη
▪️ Ψυχρός πόλεμος (1947)
Μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ μεγάλο μέρος της Ευρώπης ανοικοδομήθηκε και ορθοπόδησε οικονομικά. Λόγω της αμερικανικής παρουσίας το «σιδηρούν παραπέτασμα» δεν κυριάρχησε σε ολόκληρη την γηραιά ήπειρο και στο τέλος νικήθηκε ο κομμουνισμός
▪️ Ρώσο-ουκρανικός πόλεμος (2025)
Οι Ρεπουμπλικάνοι θα δώσουν τέλος σε έναν τριετή πόλεμο που ισοπέδωσε μια ολόκληρη χώρα, οδήγησε στο σφαγείο πάνω από ένα εκατομμύριο Σλάβους και γονάτισε οικονομικά τους ευρωπαικούς λαούς “
Η νέα αμερικανική διοίκηση θεωρεί πως η Ευρώπη, λόγω και των επιλογών της προηγούμενης αμερικανικής διακυβέρνησης, έχει περιέλθει σε φάση ταυτοτικής και πολιτισμικής παρακμής.
Η θέση αυτή εκφράστηκε ανοικτά από τον Αντιπρόεδρο Τζ. Ντ. Βανς στη Διάσκεψη του Μονάχου.
Η ομιλία του δεν ήταν απλώς μια πολιτική τοποθέτηση, αλλά ένα μήνυμα αφύπνισης προς τις ευρωπαϊκές ελίτ, προειδοποιώντας ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την ίδια πορεία χωρίς σοβαρές συνέπειες.
Η αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών δείχνει ότι δυσκολεύονται να αποδεχθούν αυτή τη διάγνωση, αλλά η αλλαγή πορείας είναι πλέον αναπόφευκτη.
Τέσσερις φορές μέσα σε έναν αιώνα, δύο εκ των οποίων σε παγκόσμιους πολέμους, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν ο τελικός ρυθμιστής της ευρωπαϊκής ασφάλειας. Αυτή τη φορά, όμως, η αμερικανική παρέμβαση δεν αφορά μόνο στρατιωτικούς ή γεωπολιτικούς παράγοντες, αλλά και πολιτισμικά και ιδεολογικά ζητήματα.
Σημειώνει:
” Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1917)
Νίκη ενάντια στον αυταρχισμό και στον δεσποτισμό των κεντρικών αυτοκρατοριών. Ανάδυση νέων εθνών-κρατών στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών του προέδρου Γούντροου Ουίλσον
▪️ Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (1941)
Νίκη κατά και των ιδεολογιών του φασισμού και του ναζισμού των «δυνάμεων του άξονα» σε μια διαμάχη που κατέστρεψε ολοσχερώς την Ευρώπη
▪️ Ψυχρός πόλεμος (1947)
Μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ μεγάλο μέρος της Ευρώπης ανοικοδομήθηκε και ορθοπόδησε οικονομικά. Λόγω της αμερικανικής παρουσίας το «σιδηρούν παραπέτασμα» δεν κυριάρχησε σε ολόκληρη την γηραιά ήπειρο και στο τέλος νικήθηκε ο κομμουνισμός
▪️ Ρώσο-ουκρανικός πόλεμος (2025)
Οι Ρεπουμπλικάνοι θα δώσουν τέλος σε έναν τριετή πόλεμο που ισοπέδωσε μια ολόκληρη χώρα, οδήγησε στο σφαγείο πάνω από ένα εκατομμύριο Σλάβους και γονάτισε οικονομικά τους ευρωπαικούς λαούς “
Η νέα αμερικανική διοίκηση θεωρεί πως η Ευρώπη, λόγω και των επιλογών της προηγούμενης αμερικανικής διακυβέρνησης, έχει περιέλθει σε φάση ταυτοτικής και πολιτισμικής παρακμής.
Η θέση αυτή εκφράστηκε ανοικτά από τον Αντιπρόεδρο Τζ. Ντ. Βανς στη Διάσκεψη του Μονάχου.
Η ομιλία του δεν ήταν απλώς μια πολιτική τοποθέτηση, αλλά ένα μήνυμα αφύπνισης προς τις ευρωπαϊκές ελίτ, προειδοποιώντας ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει την ίδια πορεία χωρίς σοβαρές συνέπειες.
Η αντίδραση των Ευρωπαίων ηγετών δείχνει ότι δυσκολεύονται να αποδεχθούν αυτή τη διάγνωση, αλλά η αλλαγή πορείας είναι πλέον αναπόφευκτη.