Η Ελλάδα ηττήθηκε εκείνο το βράδυ στα Ίµια λόγω των πολιτικών χειρισµών και όχι λόγω των στρατιωτικών συσχετισµών
Ο νεκρός δεδικαίωται και, όταν πρόκειται για κάποιο σημαίνον πολιτικό πρόσωπο που έχει αφήσει τη σφραγίδα του στα δημόσια πράγματα της χώρας, συνήθως ακολουθούν ως κατευόδιο «αγιογραφίες», ακόμα και από τους πολιτικούς αντιπάλους που είχε όταν ήταν εν ζωή. Ο Κώστας Σημίτης αναμφίβολα υπήρξε ένας από τους εμβληματικούς πρωθυπουργούς της Mεταπολίτευσης, ο οποίος δημιούργησε ολόκληρη σχολή, που παρέμεινε σημείο αναφοράς και μετά την ολοκλήρωση των δύο θητειών του, επηρεάζοντας και αντίπαλα πολιτικοϊδεολογικά στρατόπεδα, και μάλιστα σε περιόδους επιβλήθηκε ως κυρίαρχη.
Όποιος δεν βλέπει το αποτύπωμα Σημίτη και στη σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν είναι ειλικρινής. Αδιαμφισβήτητα, άφησε πίσω του έργο. Από στρατηγικές υποδομές μέχρι μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες, όπως η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τελευταία αποτελεί την κορυφαία γεωπολιτική κίνηση του Ελληνισμού μεταπολιτευτικά.
Καμιά πολιτική θητεία όμως δεν είναι αψεγάδιαστη. Δεν μπορεί να είναι, διότι η πολιτική είναι γεμάτη γκρίζες ζώνες. Ακόμα και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ακολουθήθηκε στη συνέχεια από την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν από τον ίδιο. Αν το σχέδιο δεν είχε αποτραπεί από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, τα οφέλη της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ θα είχαν εξανεμιστεί, η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε καταλυθεί και στη θέση της θα υπήρχε ένα προτεκτοράτο πολλών με ημερομηνία λήξης.
Μία από τις μελανές σελίδες της θητείας του ήταν η κρίση των Ιμίων, την οποία παρακολούθησα δημοσιογραφικά λεπτό προς λεπτό εκείνο το βράδυ με σχεδόν άμεση και εκτενή πληροφόρηση και εικόνα, όπως κι άλλοι συνάδελφοι που βρισκόμασταν μαζί. Η απόσυρση ελληνικών δυνάμεων και της ελληνικής σημαίας από ελληνικό έδαφος είναι μία ντροπιαστική στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η Ελλάδα ηττήθηκε εκείνο το βράδυ λόγω των πολιτικών χειρισμών του Κώστα Σημίτη και όχι λόγω των στρατιωτικών συσχετισμών. Η γκρίζα κληρονομιά εκείνης της νύχτας ακολουθεί τη χώρα μέχρι σήμερα. Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του ’97, η πρόκληση βαρέων επιπτώσεων για τη χώρα, ξανά αναίτια και πάλι λόγω πολιτικών χειρισμών, επαναλήφθηκε για ακόμα μία φορά διά χειρός Κώστα Σημίτη με τη «Δήλωση της Μαδρίτης». Η Ελλάδα αφενός αυτοπεριορίστηκε από νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα, αφετέρου αναγνώρισε στην Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο που δεν έχει.
Επειδή είχα την ευκαιρία να καλύψω δημοσιογραφικά ως κυβερνητικός συντάκτης επί μία οκταετία τη διακυβέρνηση Σημίτη, θα μπορούσα να συνεχίσω τη λίστα με τα θετικά και με τα αρνητικά επί μακρόν. Θα μπορούσε π.χ. να γίνει εκτενής συζήτηση για τα θέματα διαπλοκής. Αναφέρω όμως τα παραπάνω ενδεικτικά, επειδή τα θεωρώ σκοτεινά ορόσημα των χειρισμών του που έβλαψαν στρατηγικά τη χώρα. Οπότε αυτοί οι οποίοι σπεύδουν να παρουσιάσουν τη διακυβέρνηση Σημίτη περίπου σαν τον Χρυσό Αιώνα του Περικλέους θα πρέπει να διευκρινίσουν αν στα επιτεύγματά του συμπεριλαμβάνουν και τα ανωτέρω.
;
